II Niedziela Wielkanocna – trzeci raz jeden

J 20,19-31
Przekład: 

19 Kiedy był więc wieczór dnia owego, jednego szabatów, i mimo drzwi zamkniętych, gdzie byli uczniowie przez strach przed Żydami, przyszedł Jezus i stanął w środek.

I mówi im:

„Pokój wam!”

20 I to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok.

Uradowali się więc uczniowie, obejrzawszy Pana.

21 Powiedział więc im Jezus znowu:

„Tak jak posłał mnie jest Ojciec, i ja wysyłam was!”

22 I to powiedziawszy, tchnął i mówi im:

„Weźcie Ducha Świętego. 23 Jeżeli których odpuścilibyście grzechy, zostały im są odpuszczone, jeżeli których zatrzymalibyście, zostały im są zatrzymane”.

24 Tomasz zaś, jeden z dwunastu, mówiony Didymos, nie był z nimi, kiedy przyszedł Jezus.

25 Mówili więc mu inni uczniowie:

„Oglądaliśmy jesteśmy Pana!”

On zaś powiedział im:

„Jeżeli nie obejrzę w rękach Jego odcisku gwoździ i nie włożę palca mojego w odcisk gwoździ, i nie włożę ręki mojej w bok Jego, nie uwierzę!”

26 I po dniach ośmiu znowu byli wewnątrz uczniowie Jego, i Tomasz z nimi.

Przychodzi Jezus mimo drzwi zamkniętych.

I stanął w środek, i powiedział:

„Pokój wam!”

27 Potem mówi Tomaszowi:

„Przynieś palec swój tutaj i obejrzyj ręce moje, i przynieś rękę swoją, i włóż do boku mojego.

I nie stawaj się niewierzącym, lecz wierzącym!”

28 Rozsądził Tomasz i powiedział Mu:

„Pan mój i Bóg mój!”

29 Mówi mu Jezus:

„Ponieważ obejrzałeś Mnie jesteś, jesteś uwierzyłeś. Szczęśliwi, którzy nie obejrzeli i uwierzyli!”

30 Wiele więc i innych znaków uczynił Jezus przed obliczem uczniów Swoich, które nie są zapisane w tym zwoju.

31 Te zaś zapisane są, abyście uwierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga, i abyście, uwierzywszy, życie mieli w Imieniu Jego.

Uwagi: 

19 „Jednego szabatów” (mia ton sabbaton) – przekład dosłowny: po grecku występuje tutaj liczebnik główny „Jeden”, a nie porządkowy „pierwszy”, oraz wyraz „szabat”, ponieważ szabaty były podstawą żydowskiej tygodniowej rachuby czasu. Wyrażenie to znaczy więc między innymi „jednego z tygodni”, a także „pierwszego dnia tygodnia”, pierwotny sens dosłowny jest jednak tutaj kluczowy, co starałem się pokazać między innymi w komentarzach do wersetów: Łk 24,1, J 20,1 oraz Mk 16,2 i Mk 16,9.

19 i 26 „W środek” (eis to meson) – wyrażenie ściśle związane z wyrażeniem „w środku” (en meso), pojawiającym się również w paralelnym wersecie Łk 24,36 i komentowanym wcześniej przy scenie przebaczenia jawnogrzesznicy. Tutaj ukazuje ono Zmartwychwstałego Pana Jezusa jako centrum nowego stworzenia.

20 „Uradowali się” (echaresan) – czasownik charidzomai ściśle jest powiązany z wyrazem „łaska” (charis).

21 „Posłał Mnie jest” (apestalken), 25 „Oglądaliśmy jesteśmy” (heorakamen) oraz podobne formy czasu przeszłego z dodanym czasownikiem posłkowym „być” – na wzór staropolskiego incipitu pieśni „Chrystus zmartwychwstał jest” próbuję w ten sposób oddać formy greckiego czasu gramatycznego perfectum.